Je moet er goed voor zoeken, maar diep in nouveau riche-club Manchester City zit een oude, Engelse volksclub verscholen. De charme van het oude Maine Road is de club al een tijd kwijt, maar de Citizens hebben er wel landstitels en het mooiste voetbal van Europa voor teruggekregen.
Begin deze eeuw geopend als het City of Manchester Stadium in het oosten van de stad, inmiddels voorzien van een sponsornaam Etihad Stadium of ‘The Etihad’. Het is de blikvanger van een ‘sportstad’, ontstaan voor de Commonwealth Games van 2002. Jammer genoeg ligt het stadion daardoor niet echt in een gezellige buurt, maar daardoor zie je het van buiten toch vrij imposante stadion wel al van heel ver liggen.
Het geinige aan het Etihad Stadium is dat er een paar bouwstijlen uit andere grote stadions in te ontdekken zijn. De ‘wokkels’ aan de buitenkant doen denken aan San Siro en Bernabeu, terwijl de dakconstructie wat weg hebben van Stadio delle Alpi, voormalig onderkomen van Juventus.
De binnenkant van het Etihad Stadium is ook best aardig met lichtblauwe stoeltjes, vrijwel overal drie ringen en tribunes die doorlopen tot het veld. Al moet wel gezegd worden: voor zo’n grote club is het er blij vlagen wel erg stil.
Ze hielden zich niet in bij Manchester City toen er bedacht werd dat er standbeelden buiten het stadion moesten komen. Vincent Kompany en David Silva kregen er al een aan de oostzijde van het stadion en die van Sergio Agüero volgde een jaar later. Er staan er nog drie op de rol. Niets ten nadele van deze heren die allemaal bijzondere prestaties hebben verricht in het blauw van City, maar bestaat er ook zoiets als een overkill aan standbeelden?
Het Etihad Stadium mag dan niet het meest bijzondere stadion van Engeland zijn, hier vond misschien wel het meest iconische moment sinds de invoering van de Premier League in 1992 plaats. De 3-2 van Sergio Agüero in de 94e minuut van de laatste wedstrijd van het seizoen 2011/2012 die niet Manchester United maar Manchester City kampioen van Engeland maakte. “Agüerooooo... I swear you’ll never see anything like this ever again!” was de legendarische reactie van commentator Martin Tyler. Woorden die bij elke City-fan nog altijd voor kippenvel op de armen bezorgen.
Oudere supporters van Manchester City en voetballiefhebbers in het algemeen denken nog met weemoed terug aan Maine Road, een klassiek Engels voetbalstadion midden in een woonwijk, de volksbuurt Moss Side in het zuiden van Manchester. Tachtig jaar speelde City er, tot er een nieuw stadion moest komen. Het stadion aan de gelijknamige straat werd gesloopt en er kwamen nieuwe woningen voor in de plaats. Wie goed zoekt vindt echter nog wel iets van het oude Maine Road in Moss Side. De straatnamen op de oude grond hebben een link naar de club (Blue Moon Way, Citizens Place) en het meest bijzondere, de middencirkel is behouden gebleven op Carnival Place. Op de middenstip ligt een gedenksteen voor Stan Gibson, jarenlang de terreinknecht op Maine Road.
Dat de Engelse cuisine niet heel hoog aangeschreven staat is algemeen bekend en dus is het voor mensen uit een rijke eetcultuur misschien best even wennen in Manchester. Dat kan beter, dachten de Catalanen Pep Guardiola, Txiki Begiristain en Ferran Soriano, respectievelijk manager, technisch directeur en CEO van Manchester City. Ze sloegen de handen ineen en creeërden Tast Catala, een tapasbar meets restaurant waar het beste van de Catalaanse keuken wordt klaargemaakt door sterrenkok Paco Perez. Het restaurant zit op King Street 20-22, in hartje stad.
In het verlengde van het Etihad Stadium liggen nog verschillende andere voetbalvelden die samen de Etihad Campus vormen, het kloppend hart van Manchester City. Hier spelen de jeugdploegen en het vrouwenelftal, en wordt getraind door de mannen. De faciliteiten zijn dermate goed dat toenmalig Manchester United-speler Robin van Persie zijn zoon Shaqueel bij de City Youth liet spelen.
Meest in het oog springend is het Manchester City Academy Stadium aan Ashton New Road, vanaf de loopbrug vanaf het Etihad Stadium gezien het eerste stadion dat je tegenkomt. Hier spelen de reserves van Manchester City hun wedstrijden.
Pal tegenover het Etihad Stadium staat een wat gek, vrijstaand huis dat erbij staat alsof ze vergeten zijn het te slopen. Toch is de Maine Road Chippy – vernoemd naar het oude stadion – een vaste pitstop voor veel Citizens voor of na thuiswedstrijden van hun club. Vleestaarten en zompige patat met curry; de liefhebber van traditioneel Brits stadionvoer komt hier uitstekend aan zijn trekken.
De omgeving van het Etihad Stadium is niet bepaald bezaaid met gezellige pubs. Dan kun je beter naar Mary D's Beamish Bar op Grey Mare Lane gaan, schuin tegenover het Etihad. Een mooie voetbalpub, met shirts van spelers, foto's uit de geschiedenis én een foto van de gebroeders Gallagher van Oasis. Na een paar pints is het nog maar twee keer struikelen naar het stadion.
IHet National Football Museum in Manchester is een pareltje. Naast de vele bijzondere museumstukken van het Engels voetbal in het algemeen – met als heilige graal de replica van de door Engeland gewonnen wereldbeker van 1966 – heeft het museum ook een sterke ‘couleur locale’, waaronder de oudste bewaard gebleven FA Cup – gewonnen door Manchester City. Het museum ligt in het centrum van Manchester aan Todd Street, pal naast station Manchester Victoria.
Een idee zo goed dat je baalt dat je het zelf nooit hebt bedacht. Matt en Doug, twee studenten uit Manchester, besloten in 2006 een handeltje in oude voetbalshirts op te zetten. De rest is geschiedenis. Classic Football Shirt Shop is wereldberoemd op het internet én inmiddels ook uitgebreid met twee fysieke winkels. Een in Londen en een in thuisstad Manchester, waar het allemaal begon. Je vindt de winkel in Manchester langs de drukke straat Deansgate, aan de buitenkant van winkelcentrum Barton Arcade.
Voor een Engelse topclub kun je bij Manchester City relatief makkelijk aan kaarten komen. Wedstrijden tegen andere clubs uit de top 6 wordt een lastig verhaal, maar met alles daarbuiten – ook Champions League-wedstrijden – ben je zeker niet bij voorbaat kansloos. Kaartjes kun je kopen via de officiële website van de club. Toch graag een keer naar een topaffiche in het Etihad? Dan kun je het beste member worden van de club, dit vergroot je kansen aanzienlijk. Een Matchday Membership, waarmee je meedingt naar wedstrijdkaarten, kost 35 euro.
Het Etihad Stadium is vanuit overal in de stad goed te bereiken met het openbaar vervoer. De oranje en – natuurlijk – de lichtblauwe tramlijnen stoppen bij halte Etihad Campus, die pal voor het stadion ligt. Vanaf de centraal gelegen Piccadilly Gardens duurt een ritje nog geen tien minuten.
Beeld: Shutterstock, BSR Agency SANTOS
