Chelsea is niet bij iedereen populair, maar de combinatie van topspelers, een best gaaf stadion én de ligging in één van de mooiste buurten van Londen maken Chelsea een plek waar je geweest móét zijn.
Hadden we ons twintig jaar geleden voor kunnen stellen waar Chelsea nu staat? Die verlieslijdende club uit West-Londen die het Manchester United en Arsenal nooit echt lastig kon maken? Het geld van Roman Abramovitsj heeft alles veranderd voor Chelsea en een hele nieuwe standaard gezet in het voetbal, waarbij vrijwel alle grote clubs in handen zijn van buitenlandse investeerders met enorm diepe zakken. Een club van de Londense working class, uitgaansscene én beruchte hooligans werd ineens hét voorbeeld van een poenerige club, exemplarisch voor het Londen en de Premier League van nu. Maar ook voor de fans heiligt het doel alle middelen: Chelsea won tweemaal de Champions League en dat telt.
Stamford Bridge is de plek waar Chelsea al sinds de oprichting speelt en waar het nu een beetje gevangen zit. Voor een club van de statuur van Chelsea is het namelijk wat aan de kleine kant (nog geen 41.000 plaatsen), maar uitbreiden is geen uitgemaakte zaak. De buurt behoort tot de duurste van Europa en de bewoners van de huizen zo dicht op het stadion zijn op z’n zachtst gezegd niet heel enthousiast, waardoor de uitbreidingsplannen voorlopig op de lange baan zijn geschoven.
Het stadion in de wijk Fulham – dus niet in het naburige Chelsea, zoals veel mensen denken – is goed te bereiken met de metro. Neem de District Line tot halte Fulham Broadway, sla bij het verlaten van het station twee keer linksaf en je staat voor de West Stand van Stamford Bridge. Hier staat voor de ingang het standbeeld van Peter Osgood, een publiekslieveling die in de jaren ’70 de bijnaam ‘King of Stamford Bridge’ van het publiek kreeg.
Van binnen heeft het stadion alles wat het Engelse voetbal zo mooi maakt: lage tribunes in de clubkleuren, plekken voor thuis- en uitsupporters dicht op het veld.
Rondom wedstrijden van Chelsea is het op Fulham Road voor het stadion altijd gezellig druk. De pubs puilen uit, er worden programmaboekjes en sjaals aan de man gebracht en er zijn mensen druk bezig met het kopen dan wel verkopen van kaartjes. Praktisch recht tegenover de hoofdingang van Stamford Bridge zit op nummer 477 de pub ‘The Butcher’s Hook’. Daar moet je zeker even heen want dit is de plek waar Chelsea FC in 1905 officieel werd opgericht. Een plaquette in de pub herinnert aan deze bijzondere gebeurtenis. Er hangen ook prachtige historische foto’s van het Stamford Bridge van lang geleden. Let wel: de pub is alleen toegankelijk voor thuissupporters, iets waar ook streng op gecontroleerd wordt.
Bij de meest recente verbouwing van Stamford Bridge eind jaren negentig ging het stadion in z’n originele vorm bijna volledig plat. Toch is er een bijzonder deel van ‘The Bridge’ blijven staan, namelijk de oude muur van The Shed End, één van de oude tribunes van het stadion. Vandaag de dag is de muur behangen met eerbetonen aan grote spelers uit het verleden, variërend van Peter Bonetti tot Frank Lampard en Jimmy Floyd Hasselbaink. Je vindt de muur aan de buitenkant van het stadion, achter de nieuwe Shed End.
Even verderop in de straat zit op nummer 358 de pub ‘The Chelsea Pensioner’. Een Chelsea Pensioner slaat officieel op inwoners van het Royal Hospital Chelsea, een verzorgingstehuis voor veteranen uit het Britse leger, maar werd in de vorige eeuw vaak ook een tikkie spottend gebruikt voor de voetbalclub Chelsea, dat een Pensioner in het clublogo had. In 1952 vond de net aangestelde trainer Ted Drake dat maar niks en het eerste wat hij deed was het logo veranderen, waarop de bijnaam het meer algemene ‘The Blues’ werd. Inmiddels speelt Chelsea alweer jaren met een leeuw op de borst, maar The Chelsea Pensioner is nog altijd één van de favoriete pubs van Chelsea-fans.
Op wedstrijddagen van Chelsea zul je ze er niet tegen komen, maar normaliter zijn de spelers kind aan huis bij Gola, een klein Italiaans restaurant op 787 Fulham Road. Een restaurant waar uiteraard de Italianen van de club graag komen. Zo werd Jorginho hier als een held onthaald na de meest recente Champions League-overwinning, maar het meest bijzonders is toch wel het verhaal van Antonio Conte, in z’n tijd als Chelsea-manager kind aan huis bij Gola. Naar verluidt had hij een direct lijntje met de eigenaar van het restaurant, die op zijn beurt precies doorspeelde aan de manager wat zijn spelers precies besteld hadden die avond.
Zoals wel vaker in Engeland vereist het wat extra werk (en geld) om aan kaartjes voor Chelsea te komen. Kaarten in de general sale zijn er nauwelijks en dus heb je in principe wel een membership nodig, wat bovenop de toch al niet goedkope ticketprijs komt. Alleen kaarten voor bekerpotjes tegen clubs uit lagere afdelingen en wedstrijden in de groepsfase van de Champions League, wanneer de mindere goden nog langs komen, zijn te bestellen zonder membership.
Je kunt Stamford Bridge eenvoudig bereiken met de Londense metro. De District Line doorkruist het hele stadscentrum en scheert rakelings langs het uitvak, en wanneer je uitstapt bij Fulham Broadway is het nog geen twee minuten lopen.
Beeld: BSR Agency, Shutterstock
