Leeds United heeft binnen Engeland een wat vuil imago, ondanks het prachtig witte shirt. Het ruwe randje maakt een bezoek aan Elland Road alleen maar interessanter, één van de fijnste stadions op het hoogste niveau.
Leeds, de sleepy giant der sleepy giants. Na de schokkende degradatie in 2004 in duurde het maar liefst 16 jaar tot het grote Leeds United weer terugkeerde op het hoogste niveau, aan de hand van de inmiddels heilig verklaarde Marcelo Bielsa. Toch voelt het nu, een jaar later alsof ze nu pas echt terug zijn, nu de supporters er weer bij mogen zijn. Want die hebben ze, Elland Road zit doorgaans ramvol en niet zelden neemt het legioen van Leeds duizenden fans mee naar een uitwedstrijd. Een club die in heel Engeland onderaan het lijstje met sympathiekste clubs bungelt moet je hoe dan ook bezoeken.
Al sinds de oprichting van Leeds United speelt de club op Elland Road, en wat ons betreft gaan ze er ook nooit meer weg. Een klassiek Engels stadion aan de rand van een rauwe volksbuurt in het zuiden van Leeds. De buitenkant van Elland Road is, op de imposante East Stand na, niet heel bijzonder. Maar hoe anders is dat van binnen. De thuishaven van Leeds doet bij vlagen intimiderend aan, met het fanatieke publiek dicht op het veld. Zorg dat je op tijd in het stadion zit om 37.000 man het ‘Marching On Together’ mee te horen schreeuwen: Kippenvel gegarandeerd.
In de geschiedenis van Leeds United zijn er altijd spelers geweest met een rafelrandje. Denk aan Eric Cantona, Lee Bowyer en Vinnie Jones, om er maar een paar te noemen. Het heeft Leeds een bepaald imago gegeven van een beruchte club, op en buiten het veld. Dit gaat terug tot de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw, toen Leeds onder leiding stond van manager Don Revie en aanvoerder Billy Bremner gevreesd was om hun het en fysieke spel, op het randje, maar vaak erover. Dat, in combinatie met het feit dat Leeds in die jaren onklopbaar was in eigen land, maakte dat de ploeg in heel Engeland gehaat werd. Maar zoals zo vaak zijn zij die elders het meest gehaat wordt, het geliefdst onder de eigen aanhang. Zo ook in Leeds. Men is trots op het imago en de helden uit het verleden, getuige het standbeeld van Billy Bremner op de hoek van Elland Road, vlak voor de fanshop. De Schotse aanvoerder is dé eyecatcher als je bij het stadion aan komt. Een paar meter verderop in Lowfields Road – als je voor Bremner staat rechtsaf – staat zijn oude manager Don Revie, ietwat verscholen, maar desalniettemin onvergetelijk in Leeds.
Nog iets verder dan het standbeeld van Revie ligt Centenary Square, ook aan Lowfields Road. Het is ter ere van het 100-jarig bestaan van de club in 2019 gecreëerd als een soort reis langs de geschiedenis van Leeds United. Diehard-supporters kunnen er een tegel met hun naam erop laten leggen, op een muur is het palmares van de club te zien en er liggen een paar grote, glimmende stenen met historische momenten in de clubgeschiedenis.
Voor wat te eten en te drinken kun je vooraf het best op Elland Road (de straat) een kijkje nemen. Pal tegenover het stadion ligt de beroemde pub ‘The Old Peacock’, onlosmakelijk verbonden met Leeds United. De pub zat er al toen de club werd opgericht en is de reden dat een van de bijnamen van de club ‘The Peacocks’ is. Aan de overkant van de straat zit, tegen het stadion aan, bar Billy’s, uiteraard vernoemd naar de meest legendarische speler van de club. Een echte sportbar, met als grootste pronkstuk het Schotland-shirt van Bremner, gedragen in interlands.
Hoewel de geschiedenis van Leeds United zich vooral op en rond Elland Road afspeelt, is de club de trots van de hele stad en regio, de vierde van Engeland. Bij de laatste promotie kon er door de coronacrisis helaas niet te veel gevierd worden, in 1992 was dat wel anders. Leeds United werd toen kampioen van Engeland, de laatste kampioen voor de Premier League in het leven werd geroepen. Meer dan 150.000 mensen kwamen naar het stadhuis op Victoria Square om hun op het bordes verschenen spelers toe te juichen.
Het is niet heel makkelijk om aan kaartjes voor Leeds United te komen. Dat was het al niet in het Championship, en dat is het nu de fans eindelijk weer van Premier League-voetbal mogen genieten zeker niet. Maar waar een wil is is een weg. Je hebt echter hoe dan ook een membership nodig, en die zijn bij Leeds United met prijzen vanaf 50 pond niet goedkoop.
Elland Road ligt aan de gelijknamige straat in Leeds, niet ver van de M621 richting Manchester. Doordat het stadion relatief gezien best een stukje van het centrum ligt is het met het openbaar vervoer wat moeilijker te bereiken, al gaan er vanaf station Leeds wel pendelbussen naar het stadion. Deze vertrekken aan de achterkant van het station op Sovereign Street, een retourtje kost drie pond.
Beeld: Coddou
